Becerinin geliştirilmesinde sınırlama konulmaz prensibi, insanoğlunun becerilerinin sınırının olmadığını ifade eder. Çünkü her birey özeldir. Bu nedenle öğretimde oyuncunun kişiliğine uygun bir yol izlenmesi doğru olur. Koç oyuncusunun teknik becerilerini geliştirirken oyuncusuna serbestlik tanımalıdır ki gelişim olsun. Bu anlayış modern anlayışa sahip koçları geleneksel anlayışa sahip koçlardan ayıran önemli özelliklerden biridir. Geleneksel anlayışla teknik beceriler geliştirilse idi bu gün Western tutuş veya çift elle backhand tutuşla oynayan oyuncu olmayacaktı. Neden dünyadaki en iyi on oyuncunun vuruşları birbirinden tamamen farklı? Neden bazı oyuncular dip çizgi oyuncuları, bazıları ise nette oynamak için can atarlar? Neden bazıları tüm korta oynamayı tercih ediyor? Neden oyuncular topa vurmak için farklı tutuş şekilleri kullanıyorlar?

Bir tenis oyuncusunu eğitmek, bir ressam veya bir müzisyeni eğitmek gibidir. Ressamlar ve piyanistler de önce fırça hareketlerinin ve parmak kullanımının temellerini öğrenirler. Ama bir sanatçı olabilmeleri için hareketlerini kendi içlerindeki dünyaya yansıtabilmeleri gerekir. Tenis oyuncuları için de aynı şey geçerlidir. Bu özellik atletik sanatın en ahlaki, en temiz formlarından biridir.

Bir oyuncu, tenis denen bu zor ve karmaşık oyunda becerilerini nasıl geliştirir? Sadece daha iyi oyuncularla setler oynayıp bazı becerilerin kendisine bulaşmasını mı umar? Yoksa maç içerisinde karşılaştığı enstantaneleri ve vuruş simülasyonları ile ilgili alıştırmalar tekrar, tekrar yaparak mı?

Peki ya bedensel kondisyon (kuvvet, sürat, dayanıklılık, esneklik ve koordinasyon)? Peki ya müsabakalarda bedensel becerilerin performansını belirleyen zihinsel antrenman? Peki ya strateji,  ne zaman ne yapacağını bilmek? Oyun içinde gerekli olan beceriler, oyunu uzun süre oynadıkça mı oluşuyor? Peki, bir oyuncunun bu özelliklerin hepsini oluşturana kadar bekleyecek zamanı var mı?

Becerinin gelişim eğrisi, birçok bedensel beceri seviyelerinin gelişmişliğini gösterir. İlk başta, gelişim hızlı olur. Oyuncu ilerleme kaydettikçe ve beklentileri yükseldikçe,  başarı daha fazla ve daha uzun çalışarak kazanılabilir. Bu durum becerilerinin %50’lik , %60’lık bölümüne ulaşana kadar yani gelişim eğrisinde bir düzlük ortaya çıkana kadar devam eder. Bir oyuncu, becerilerini bu seviyesinden daha üst seviyelere çıkarabilmek için çok çalışması gerektiğini, fakat gelişimin küçük artışlar halinde oluşacağını bilmelidir. Bu düzensiz süreç hem oyuncular hem de koçlar için sıkıntı verici olabilir.

Koç erken safhalarda, antrenman için iyi bir sistem geliştirmelidir. Koçun ilk işi oyuncusunun temel teknikleri doğru öğrenmesine yardım etmektir. Bu durum sonraki gelişimine rehberlik eder. Çok çalışmak önemlidir, ama çok çalışmak her zaman için daha iyi çalışmak anlamına gelmez. Öğrenme eğrisindeki düzlük oluştuğunda tek başına sıkı çalışma her zaman ilerlemeyi sağlamaz, dolayısıyla koçun ve öğrencinin hedefi çok çalışmak; ama bilinçli çalışmak olmalıdır. Oyuncu, ister bedensel, ister zihinsel, isterse duygusal olsun gelişmeyi kolaylaştıracak malzemeyi bulmalıdır. Çözüm bulunamadığı zaman ve özellikle atletin sıkı ve saplantılı çalışmasına rağmen önemli gelişim sağlanmıyorsa, oyuncu ve koç sıkıntıya düşer.

Öğrenme eğrisindeki düzlüklerin ve engellerin var olduğu anlaşıldığında, atlet ve koç ilerlemenin bir sonraki birkaç yüzdelik dilimini hesaplayabilirler. Gelişmenin %70’lik seviyesinde bulunan bir oyuncunun sağladığı %1’lik bir ilerlemenin oyuncu için çok büyük bir sıçrama olduğunu ve onu diğer birçok oyuncudan daha farklı yönlerinin olduğunu keşfetmek heyecan vericidir. Böyle bir ilerlemenin, sadece birkaç günlük/haftalık zaman diliminde veya büyük bir turnuvadaki birkaç maç kazanma ile ortaya çıktığını düşünmek gülünç olur. Daha doğru bir tespit, oyuncunun o turnuvadan önce bedensel olarak çok iyi seviyede olduğuna ve kazandığı her maçın sonunda zihinsel ve bedensel becerilerine olan güven duygusunun arttığına dair gözlemleridir. Gelişmenin bir sonraki safhası ve en kritik olanı ise, yeni rolleri ve buna eşlik eden yeni sorumlukları ile rahat olabilmeleridir.

Çoğu zaman oyuncular bir seviyeye yükseldiklerinde, orada kalmak isterler. Bir üst seviyeye yükselmek için gerekli olan zorlu çalışmayı kabul etmekte isteksiz olduklarından, bu seviyeden geri çekilirler ve dağılırlar. Çoğu zaman onlar; kazandıkları başarının kendilerine getirdiği yeni sorumluluklarla mücadele edemezler. Oyuncu bu davranış şekliyle egosunu korur ama uzun vadede hiçbir zaman iyi sonuçlar elde edemez.

KAYNAK

EMRE,C.,”A’dan Z’ye Tenis” Nobel Basımevi/Ankara 2008