Dünya 1 numarası Birleşik Amerikalı Serena Williams, Belarus’tan Victoria Azarenka, İtalyan Sara Errani, Alman Angelique Kerber, Sırp Jelena Jankovic, Çinden LiNa, Polonyalı Agnieszka Radwanska, Çek Cumhuriyeti’nden PetraKvitova…

Küçücüğünden en büyüğüne dünyanın her yerinden gelen sporculara ev sahipliği yapan Türkiye’nin bu konudaki hedefi resmi ağızlardan şöyle anlatılıyor:

“Bu işe başlarken WTA Başkanı ve CEO’su StaceyAllaster’a, İstanbul’un çok farklı olacağını söylemiştik. İstanbul’un bu turnuvaya değer katacağını belirtmiştik. Geçen seneler bunu gösterdi. İstanbul rekorları kırdı. Geçtiğimiz sene ulaştığımız 73000 kişinin üzerindeki katılımla turnuva tarihinin en yüksek rakamına ulaştık. Bu sene 100.000 kişiye ulaşmayı hedefliyoruz.”

Dile kolay, 100 bin kişi, tenis izin yüreği atan 100 bin can… Seyircimiz artacak ne güzel!

Aman diyeyim, “bu yılda tenise seyirci kalmaya devam edeceğiz”gibi “yıkıcı” yorumlara gerek yok.

Ama “Kral çıplak” demekten çekinecek miyiz?

O zaman hadi buyurun buradan yakın:

Victoria Azarenka’nın ulusal basınımıza verdiği röportajında önemli bir cümle var: “Gençlere destek vermeyi seviyorum. Özellikle Belarus’ta genç tenisçilere yardımcı oluyorum. Bu zaten görevlerimizden biri; aldığımızı geri vermek, onlara ilham aşılamak.”

Ben daha bugüne kadar değil tenis hiç bir branşta Türk sporcusundan böyle bir demeç duymadım. Biz de ise hangi tenisçi, hangi tenis antrenörüyle konuşsam hevesimizi kırmaya çalışıyorlar. Hatta diyorlar ki; “benim çocuğum olsa tenise vermem.” İşin ilginç yanı tenisten ekmek yiyen hiç kimse de gerçekten çocuğunu tenise yönlendirmiyor. Kendi inanmayan  antrenörün sporcusuna nasıl da "şampiyon olacaksın" inancı  aşılayacağını merak ediyorum doğrusu..

Ya Azarenka’nın“Tenis oynamaya nasıl başladınız?” sorusuna verdiği cevaba ne demeli:

“7 yaşındayken Minsk’te başladım. Annem bir tenis merkezinde çalışmaya başlayınca, ben de onu görmeye gittiğimde elime bir raket ve top veriyordu. Annemi beklerken duvarla oyun oynuyordum. Antrenörlerden biri beni görmüş ve bir gruba davet etti ve her şey böyle başladı.”

Ne yazık ki bu sahnenin ülkemizde yaşanması neredeyse imkânsızdır, parasız tenis topuna vuramazsınız bile…

Andre Agassi’nin “Open” kitabından, 16 yaşında kendine Hoca olarak seçtiği Brad Gilbert ile yediği yemekte, oyunun değerlendirmesini istediğinde “acımasızca dürüst” olarak verdiği cevabı okuyalım burada:

“Nihayetinde tenis bir roket bilimi değil, atla deve değil, senin kariyerini tehdit eden temel şey mükemmeliyetçilik. Hâlbuki istikrarlı ve temeli oynamak yüzde 90 kazanmak için yeterli olacaktır. Korta her çıkışında dünyanın en iyisi olmak zorunda değilsin…”

Bu anlayış sonunda Agassi’yi mükemmel yaptı. Ama başta temelsiz hayaller veya hırslar değil istikrarlı ve temeli inşa etmesi sayesinde. Tıpkı 7 yaşında bir kızın bir duvara topa vurmaya başlaması ve en tepeye geldiğinde geriye dönüp yeni topa vurmaya başlayanlara borcunu ödemesi gibi…

Benim "Tenisin Obaması" olarak  gördüğüm Tenis Federasyonu Başkanı Osman Tural,“Türkiye’de 5 yerde tenis merkezleri kuracaklarını, 2016 yılında dünya sıralamasında ilk yüze 2 erkek 2 kadın tenisçi sokmayı hedeflediklerini” söylüyor. Bu şu demek: Ülkemizde 100 yıldır kulüpler eliyle tenisçi yetiştirme konusunda başarılı olamadık. Bundan sonra Tenis Federasyonu da tıpkı bir zamanlar Erol Ünal Karabıyık'ın Voleybol Federasyonu'nda da yaptığı gibi kulüplerin misyonuna yani sporcu yetiştirme misyonuna da soyunmuş oluyor.Aynı zamanda okul ve antremanları bir arada götürecek bir yapı..Hatta diyebilirim ki; devlet ilk kez tenisçi yetiştirme projesine destek oluyor.

Olsun, işte böyle başlasın,  belki bebek adımlarıyla ama Agassi gibi “temelden ve istikrarlı.”

Ne kadar çok merkez o kadar çok “tenis topunu duvara vurmayla kariyerine başlayacak bir çocuk”

Tıpkı küçük Azarenka gibi..

Ömer Gürsoy